ناصر کرمیآیا تا حالا هوس کردهاید که کوهستان خودتان را داشته باشید؟ یا دریاچهای وسط خانهتان؟ یا جنگلی توی حیاط عقبی ویلای تان؟ در ایران شدنی است. بستگی به این دارد که در سال ۱۳۶۰ شما به چه کاری مشغول بودهاید. تفصیل ماجرا در پی می آید.ساخت و ساز در ارتفاعات شمال تهرانابتدا: بسته به این که کجا زندگی کنید قهقرای طبیعت پیرامون تان می تواند دلایل و شدت متفاوتی داشته باشد. به طور معمول طبیعت به سه دلیل رنگ می بازد: آلودگی، تخریب و تصرف.آلودگی عمومی تر است و البته بیشتر هم قابل کنترل است و هم قابل جبران. آلایندگان می توانند هم مردم باشند و هم نهادهای فرادست دولتی و صنعتی.تخریب همانقدر عمومیت دارد، اما دشوارتر قابل جبران است. عمدتا تخریب طبیعت به بهانه اجرای پروژه های عمرانی انجام می شود.تصرف کم شمارتر اما تقریبا غیر قابل جبران است. همه منابع آلایندگی قابل حذفند و هر نوع آلودگی را دیر یا زود و کمابیش می شود پاک کرد. اما عرصه ای که تصرف شده و تغییر کاربری پیدا کرده برای همیشه زادآوری طبیعی و البته قابلیت بهره برداری و دسترسی همگانی اش را از دست می دهد. نکته این است که در ایران تصرف همانقدر عمومیت دارد که حتی آلودگی و تخریب.حتی آنچنان که موجب شود رهبر جمهوری اسلامی اواخر ماه گذشته در دیدار با مسئولان محیط زیست از همه گیری این همه تصرف غیر قانونی عرصه های طبیعی دست به فغان بردارد و حتی بعضا از ادبیات و تعابری استفاده کند که شبیه تعابیر اپوزیسیون نظام است.ایشان (نقل به مضمون) با اشاره به مسیری که معمولا برای کوهپیمایی در شمال تهران طی میکند گفت من هر هفته که اینجا می آیم میبینم جاهای تازه ای تصرف شده و تحت ساخت و ساز قرار گرفته و مطمئن نیستم هفته بعد که دوباره میآیم همین جا که نشسته ام همچنان یک عرصه طبیعی متعلق به عموم خواهد بود یا توسط کسی مورد تصرف قرار گرفته است.اینجا که ایشان از آن صحبت می کند محدوده بالادست پارک جمشیدیه در دامنه های توچال است. ارتفاع بالاتر از ۱۸۰۰ متر که قانونا حریم کوهستان بوده و ساخت و ساز در آن ممنوع...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر