محمد نوری زاد نهم آبان نود و سه - تهراندیروز دومین سالگرد شهادت ستار بهشتی بود. در خانه و بر مزار ستار حاضر شدیم و در لمس این سوز بزرگ شرکت جستیم. هم در خانه و هم بر مزار ستار، عزیزانی چون سحر بهشتی (خواهر ستار) - مادرِ شیر اوژنش - خانم نرگس محمدی - خانم گیتی پورفاضل - دکتر محمد ملکی - دکتر باد کوبه ای - مادر سعید زینالی - خانم نسرین ستوده - یک شاعر و سخنور شازندی - و خود من، سخن گفتیم. از سخنرانی همه ی این عزیزان تصویر گرفتم یا گوشی ام را به دوستی دادم تا تصویر بگیرد. اما از سخنان خود بر مزار ستار - که آتشین بود و رو به مأموران اطلاعاتِ حاضر در مراسم - تصویری ندارم. اگر فرصتی و فراغتی نصیب آید، من یک به یک سخنان این شوریده حالان را برای شما آماده و منتشر می کنم. در گام نخست، به سخنان شورانگیز و درست و حماسیِ بانو نرگس محمدی دل بسپارید. با خود قرار داشتم از رباط کریم که باز آمدم، شبانه خود را به شیراز برسانم و در کنار مزار کوروش بزرگ ابراز ارادت کنم و تولدش را پاس بدارم که دیدم جسم نحیفم نمی کشد. رو به شیراز ایستادم و به کوروش بزرگ و به همه ی خوبان شیرازی سلام گفتم.سخنان نرگس محمدی: شکنجه‌گر ستار در حضور مادر ستار و خانم پورفاضل، وکیل ستار و قاضی پرونده خود اعتراف کرد که ستار را زیر شکنجه کشتم. ستار می‌خندید و من او را می‌زدم. آنقدر زدم که ستار زیر دست من از بین رفت. این را باید در تاریخ نوشت. در دادگاهی که سکنجه‌گر اعتراف می‌کند آنقدر زدم تا زر دست من مرد. آیا تاکنون پرونده‌ای با این صراحت برای اعمال جنایت دیده‌اید؟....
