آیدا قجرمجلس شورای اسلامی در سال ۱۳۶۳ با تصویب قانون مجازات اسلامی٬ ۷۲ ضربه شلاق برای کسانی در نظر گرفت که در معابر عمومی حجاب را رعایت نمیکردند. اما پیش از تصویب این قانون٬ آیتالله خمینی در سال ۱۳۵۹ دستور داده بود که از ورود زنان بدون حجاب در ادارات دولتی جلوگیری شود.روزنامه کیهان البته کمتر از یک ماه پس از پیروزی انقلاب و تنها یک روز پیش از هشتم مارس٬ روز جهانی زن، با تیتر «زنان باید با حجاب به ادارات بروند» منتشر شد. در صفحه اول این روزنامه نقل قولی از آیتالله خامنهای آمده بود که «در وزارتخانه اسلامی نباید معصیت بشود. در وزارتخانههای اسلامی نباید زنهای لخت بیایند. زنها بروند اما باحجاب باشند. مانعی ندارد بروند کار کنند لیکن با حجاب شرعی باشند». (کیهان، ۱۶ اسفند ۵۷، شماره ۱۰۶۵۵، صفحه ۱).در نهایت تظاهرات روز جهانی زن به تظاهراتی علیه حجاب اجباری تبدیل شد. تظاهراتی که حضور فعالان سیاسی را نیز به همراه داشت. روزنامه کیهان در گزارش این تظاهرات نوشته بود: «۱۵هزار زن که در دانشکده فنی دانشگاه تهران جلسه سخنرانی داشتند به دنبال یک رأیگیری تصمیم گرفتند دست به راهپیمایی بزنند. آنها در حالی که گروهی از مردان همراهشان بودند به طرف نخست وزیری حرکت کردند. زنها شعار می دادند: “ما با استبداد مخالفیم”، “چادر اجباری نمی خواهیم”. پیش از ظهر امروز خبرنگار کیهان از دانشگاه تهران گزارش داد که یک گروه از مردان تندرو با شعار “مرگ بر ارثیه رضا کچل” وارد دانشگاه تهران شدند و به نفع چادر و حجاب دست به تظاهرات زدند». (کیهان، ۱۷ اسفند ۵۷، شماره ۱۰۶۵۶، صفحه دوم)اگرچه هزاران نفر به اجباری شدن حجاب اعتراض کردند اما نتیجهای به همراه نداشت و بیش از سه دهه است که زنان در ایران مجبور به رعایت حجاب هستند. در پی انقلابی که مشارکت زنان یکی از اولویتهای آن بود و آیتالله خمینی نیز گفته بود که زن و مرد کنار یکدیگر میتوانند در تظاهراتها علیه شاه شرکت کنند، چه عواملی باعث شد که اعتراض به حجاب اجباری تداوم پیدا نکند؟ آیا فعالان و گروههای سیاسی که بیشترین بار انقلاب ۵۷ را به دوش داشتند٬ حجاب اجباری برایشان دغدغه بود؟آنچه در ادامه میخوانید،...
