خبرگزاری هرانا – ابراهیم فیروزی و آرش مقدم اصلانپور طی نامهای به مناسبت سال نو مینویسند: «رها کردن شخص بخشیدن نیست بخشش پاسخی است به اعتراف فرد، مقابل بخشش رها کردن رنجش و خشم خودمان است تا از بدان توسط آن خورده نشویم بخشش یعنی یک انتخاب که دیگران بهرغم خطاهایی که در موردمان کردهاند دوست بداریم بخشش باعث احیای روابط نمیشود بلکه ما قادر میشویم تا در آرامش زندگی کنیم و به نفرت دیگران مهر بورزیم.»متن کامل نامه این دو زندانی بند ۱۰ زندان رجایی شهر را در زیر میخوانید:مژدهای دل که بهار دگری در راه استبگزاریم ازاینجا آغاز کنیم هیچیک از ما کامل نیستیم و همیشه بهترین کار را انجام نمیدهیم یا کار درست نمیکنیم و همهٔ ما دچار خطا و اشتباه میشویم حتی گاهی کارهای زیانبار در مورد اطرافیان و بهترین افرادی که دوستشان داریم میکنیم یا حرفهای ناپسند میزنیم ما نمیتوانیم گذشته خود را پاک بکنیم و تنها کاری که بکنیم این است که بر خطای خود اعتراف کرده و بپذیریم که درست نبوده است و اشتباه کردهایم ما دو راه بیشتر نداریم یا ببخشیم یا کینه ونفرت را در دل نگهداریم در هر دو صورت انتخاب با ماست که چه باشیم.بسیاری از ما به نگاه خود به دنبال عدالت میگردیم و خود را مبرا از هر اشتباهی میدانیم و دیگران را گناهکار و حتی اشتباهات خود را به گردن دیگران میاندازیم بسیاری از ما هرروزمان را با دیروزمان پیوند میدهیم و آنگاه مدام شکستهای گذشته را به دوش میکشانیم و اجازه میدهیم احساسات ناخوشایند گذشته وارد امروزمان شود و خشم و انتقام در ما زنده بماند و با اینگونه زندگی حال و اکنون را از دست میدهیم و اما نکته اساسی این است که گذشتههایمان به تاریخ پیوسته است، بنابراین اگر کسی اشتباهی کرده باشد یا بهاشتباه خود پی برده و اعتراف میکند و یا به رفتار خود پافشاری میکند اما هیچ قضاوتی نیست، ما بهترین راه را برمیگزینیم و آن این است؛ او را به خدا و کائنات واگذار میکنیم و میدانیم که خدا هم خدای عدالت است هم خدای رقص است. پس ما اجازه نمیدهیم رفتار ناپسند دیگران زندگی امروزمان را تباه کند....
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر