نیکولاس کار / ترجمهی حمید پرنیانآیا وجود انسانها ضروری است؟ با یقین نمیتوان به این پرسش، پاسخ داد. رایانهها پیوسته به پیشرفتِ بیامانِ خویش ادامه میدهند، و در حوزههایی مانند حسابداری و پزشکی و معماری و حقوقْ نرمافزارها کارهای حساس و پیچیدهای را انجام میدهند که پیشتر انسان انجام میداد. جادوگرانِ شرکتِ گوگل خبر از این دادهاند که روباتها پشتِ فرمانِ خودروی ما خواهند نشست و هواپیماها را خواهند راند، بیماریهای ما را تشخیص و نسخه خواهند داد، به کودکانِ ما آموزش خواهند داد و از والدینِ سالخوردهی ما مراقبت خواهند کرد؛ در کل، روباتها قرار است زندگیِ ما را سازماندهی کنند. گوگل پیشبینی کرده است که در پایانِ دههی بعدی، هوشِ مصنوعی از بشر پیشی خواهد گرفت. ما همگی تبدیل به مازادی برای ماشینهای خود خواهیم شد.درست است که کار و زندگیِ ما روز-به-روز خودکارتر میشود، و به جرأت میتوان گفت که همین جریان ادامه خواهد یافت. رایانهها خیال ندارند که کُندتر یا خِنگتر شوند. اما حالا نباید خود را مشغولِ این قضیه کرد و دربارهی آن نوشت. فنآوریِ دیجیتال با سرعتِ تمام دارد رشد میکند؛ ما نباید فقط به امکانها و فرصتهای هوشِ رایانهای مشغول شویم، و از محدودیتها و ثغورهای آن غافل شویم. ظریفترین و دقیقترین مهارتهای انسانیِ ما (عقلِ سلیمِ ما، نبوغ و سازگارپذیریِ ما، سیالیتِ اندیشیدنِ ما) ورای چنگِ برنامهریزها میماند. خودکاریِ رایانهای، که به هیچ وجه نمیتواند جایگزینِ ما شود، استعدادهای ارزشمند و تکینِ ما را دستکم گرفته است.برای مثال به همین خودرویِ خود-ران که این همه تبلیغ و تحسیناش میکنند نگاه کنید. وقتی گوگل در ۲۰۱۰ اعلام کرد که «Pirus» را ساخته که میتواند بهطور خودکار در جادهها و خیابانهای شهر براند (که بیشک دستآوردِ بزرگی است)، این شرکت همچنین پیشبینی کرده که در پایانِ این دهه وسایلِ نقلیهی تماما-خودکار به بازار عرضه خواهند شد. این اتفاق نخواهد افتاد. در دلِ اعتیاد به خودروهای روباتی، این واقعیت خوابیده که رانندههای انسانی همچنان نقشِ مهمی در این عملیات بازی میکنند. روباتها هنوز هم در گیر و دارِ رویدادهای غریب و پیشبینینشدهای مثل مسیرهای انحرافی و علایمِ پلیسِ راهنمایی و هزار ریزهکاریهای اعصاب-خوردکن، گرفتار هستند که رانندگانِ انسانی میتوانند با اطمینان و اعتماد-به-نفسی چشمگیر از...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر