سینمای ایران در سال ۱۳۹۳ با رونق نسبی همراه بود. به خصوص فیلمهای سرگرمکننده تماشاگران زیادی داشتند. اما سینما همچنان از سیاستهای ناکارآمد و تبعیضآمیز رنج میبرد و بخش خصوصی به شدت در تنگنا قرار دارد. سال ۱۳۹۳ برای سینمای ایران با رونق نسبی همراه بود. برخی با شور و شوق از آن به عنوان تولدی دوباره و آشتی مردم با سینما سخن گفتند. اکران عمومی پس از چندین سال رکود، تکانی خورد و فیلمها نسبت به سالهای پیش فروش بهتری داشتند، اما بحران سینما سنگینتر از آن است که با چند فیلم پرفروش برطرف شود. بازتاب کشمکشهای درونی در عرصه سینما در نگاهی آسیبشناسانه و ریشهای میتوان گفت که بحران سینما، با افت و خیزهایی، از آغاز شکلگیری جمهوری اسلامی وجود داشته و به سیاستهای کلان حاکمیت برمیگردد، که خود در سرشت ایدئولوژیک نظام ریشه دارد، با این ادعا که حکومت سرپرست و قیم و صاحب امر سینماست و حق دارد آن را در خدمت اهداف خود بگیرد، که بالاتر از همه حفظ و تحکیم قدرت است. بدین سان هر تحول یا بهبودی در امر سینما تنها از راه دگرگونی این نگاه و ترک این برداشت سلطهجویانه امکانپذیر است، در عمل نیز رونق اندکی که پدیدار گشته بیتردید به تحولات تازه در رهبری "وزارت ارشاد" دولت یازدهم مربوط میشود و مشی مدیران تازه امور سینمایی به ریاست حجتالله ایوبی. نخستین وظیفه این گروه آن است که آسیبهای بیلیاقتی تا خرابکاری عمدی جناح انحصارطلب وابسته به محمود احمدینژاد را درمان کنند که ۸ سال تمام تولید سینمایی را فلج کرد، فیلمسازان پیشرو و مستقل را از گردونه تولید خارج ساخت و تهیهکنندگان و سینماداران بخش خصوصی را به ورطه ورشکستگی کشاند. اما نفوذ و اقتدار جناح انحصارطلب هنوز به هیچوجه پایان نگرفته است؛ عوامل قشری که اساسا با آزادی بیان مشکل دارند، با هر نوع تنوع و خلاقیتی در زندگی فرهنگی جامعه مخالفت میورزند و با اهرمهایی که در حاکمیت و مجلس در اختیار دارند، به سادگی میتوانند دیدگاههای ضدهنری خود را در جامعه پیاده کنند. به "برکت" حضور نیرومند آنهاست که سینماگران مستقل و "غیرخودی" همچنان با مقررات دست و پاگیر روبرو هستند و توش و توان خود را در هزارتوهای بوروکراتیک...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر