زهرا باقری شادبسیاری از مردم افغانستان از سنین مختلف در خارج از مرزهای سرزمین خود و در کشورهایی همچون پاکستان، ایران، کشورهای حوزه خلیجفارس، اروپا، شمال آمریکا، جنوب شرق آسیا و استرالیا زندگی میکنند.پاکستان و ایران به ترتیب با ۱.۷ و یک میلیون افغان ثبتنام شده، میزبان بیشترین تعداد پناهندگان افغان هستند؛ حتی اگر به عنوان بهترین میزبانها شناخته نشوند.در همین حال، کودکان بدون سرپرست افغان که در حال حاضر بسیاری از آنها در کشورهای اروپایی زندگی میکنند یا درخواست اقامت یکی از این کشورها را ارائه دادهاند، یکی از بزرگترین گروهها در میان کودکان بدون سرپرست پناهنده و پناهجو در سراسر جهان محسوب میشوند.ایران برای همه کودکان بدون سرپرست افغان محل امن و مناسبی برای ماندن نیست. بنابراین آنها هیچ راهی جز ترک ایران به قصد ترکیه و سپس عبور از ترکیه به مقصد اروپا ندارند. سفری که مخاطره برانگیز و دشوار است.این سفر از طریق کوهها با زحمت بسیار در شرایطی صورت میگیرد که کودکان مجبورند شبها این راه خطرناک را طی کنند. در حالیکه هر لحظه امکان مواجه شدن با دزدی و حمله پلیس و ساکنان محلی وجود دارد. علاوه بر این، برخی از این کودکان ممکن است در تهران و قبل از سازماندهی سفر به ترکیه، شکار قاچاقچیان شوند.تعداد قابل توجهی از کودکان افغان، پیش از فکر کردن درباره سفر به اروپا، ایران را برای زندگی انتخاب میکنند. پیدا کردن بهترین فرصت برای گرفتن یک کار، کسب پول و با بهرهگیری از امنیت از جمله دلایلی است که آنها را نسبت به زندگی در ایران متمایل میسازد. همچون بسیاری از مهاجران دیگر، آنها نیز در جستوجوی شرایط بهتر برای تأمین اقتصادی و امنیت، تن به مهاجرت میدهند.یادآوری این مسأله ضروری است که اعلامیه جهانی حقوق بشر، کنوانسیون مربوط به وضعیت پناهندگان و پروتکل ۱۹۶۷ آن، و کنوانسیون حقوق کودک، کشورهای متعهد را به ارائه شرایط مطلوب برای کودکان پناهنده که در یک وضعیت جدی قرار دارند، ملزم میکنند.ایران از جمله کشورهایی است که این کنوانسیونها را امضا کرده و نسبت به اجرای آنها متعهد شده است. اما پرسش اینجاست که در زمینه تأمین و حفظ منافع کودکان بدون سرپرست افغان تا چه حد نسبت به تعهداتش...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر