برای اولین بار در ایران خانه امن زنان تاسیس شده. این نهادها به طور مستقیم زیر نظر دولت اداره می‌شوند. منصوره شجاعی فعال حقوق زنان معتقد است که این نهاد بدون کمک جامعه مدنی موفق نخواهد بود. در آخرین روزهای بهمن ماه، معاون اجتماعی سازمان بهزیستی از تاسیس ۱۸ خانه امن برای زنان در ۱۸ استان ایران خبر داد. این خبری است که سالهاست فعالان حقوق زنان منتظر آنند. اما آیا این خانه‌های امن کارکردی را که بر اساس استانداردهای جهانی پذیرفته شده، دارا هستند؟ "خانه امن" به محلی گفته می‌شود که زنان خشونت‌دیده در هر ساعتی از شبانه‌روز با یک تلفن به آن راه پیدا می‌کنند. آدرس‌های این خانه‌ها مخفی است و وقتی زنی به اداره پلیس می‌رود، ماموران پلیس او را به نزدیک‌ترین خانه امن می‌رسانند. بعضی از این خانه‌ها خود تلفن مستقیم دارند و زنانی که با این شماره تماس بگیرند، از سوی یکی از کارمندان خانه به محل مخفی خانه برده می‌شوند. تمام این جریان کمتر از چند ساعت طول می‌کشد زیرا بنا بر این است که هر زنی که به مرحله ترک خانه‌اش رسیده و می‌خواهد به خانه امن برود، مورد خشونتی قرار گرفته که دیگر زندگی زناشویی برایش قابل‌تحمل نیست بنابراین باید هرچه سریعتر به یک محل امن منتقل شود. زنان در صورتی که بتوانند کودکانشان را نیز همراه خود از خانه خارج کنند همراه با آنها در خانه امن پذیرفته می‌شوند. زنانی که موفق به این کار نشوند، اولین اقدامی که برایشان در خانه‌های امن انجام می‌شود، تلاش برای گرفتن فرزند و انتقال او نزد مادر است. شکایت از مردی که خشونت ورزیده، اقدام قانونی برای بازپس‌گیری فرزند و اقدام برای جدایی از همسر در صورت خواست زن، مهمترین کارهای اولیه‌ای است که در خانه‌های امن صورت می‌گیرد. با توجه به قوانین ایران که سرپرستی فرزند بالای ۷ سال و ولایت فرزندان از بدو تولد با پدر است و نیز زنان جز در موارد خاص حق گرفتن طلاق ندارند، کارکرد خانه‌های امن چگونه تعریف می‌شود؟ اقدامی مثبت اما ناکامل منصوره شجاعی، فعال حقوق زنان و پژوهشگر میهمان دانشگاه مطالعات اجتماعی لاهه در هلند، تاسیس خانه‌های امن دولتی را در کل قدم مثبتی می‌داند اما وجود قوانین تبعیض‌آمیز...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر