پرویز جاهدالخاندرو گونزالس ایناریتو، کارگردان فیلم «بردمن»، هنگام دریافت جایزه اسکار بهترین فیلم، با اشاره به روند پیچیده ساخت فیلم بردمن و فیلمبرداری سکانس‌های طولانی آن درباره چگونگی غلبه بر ترس خود از ساخت این فیلم گفت: «ترس کاندوم زندگی است. نمی‌گذارد آن طور که باید لذت ببرید… من کاندوم را درآوردم و همه چیز رنگ و روی واقعی گرفت.»به نظر من اعضای آکادمی نیز با اهدای چهار جایزه بهترین فیلم، بهترین کارگردانی، بهترین فیلمنامه ارژینال و بهترین فیلمبرداری به «بردمن» و ایناریتو، کاندوم ترس را درآورده و بر محافظه کاری دیرینه خود غلبه کرده و برخلاف پیش‌بینی‌ها، جوایز خود را به یکی از متفاوت‌ترین و غیر متعارف‌ترین فیلم‌های نامزد شده در اسکار امسال اهدا کردند.نمایی از فیلم «بردمن» ساخته الخاندرو گونزالس ایناریتوکمتر کسی فکر می‌کرد که فیلم «بردمن»، برنده بهترین فیلم اسکار امسال باشد چرا که رقیب بزرگی مثل «پسربچگی» (ساخته ریچارد لینک لیتر) داشت که نسبت به بقیه فیلم‌های نامزد شده، شانس بیشتری برای دریافت این جایزه داشت و پیش از این جوایز بسیاری از جمله جایزه بهترین فیلم گلدن گلوب و بفتا را از آن خود کرده بود و به عنوان فیلم بر‌تر انجمن‌ها و مجامع سینمایی مختلف از جمله انجمن منتقدان نیویورک، لوس آنجلس، شیکاگو و لندن انتخاب شده بود.«پسربچگی»، به عنوان یک فیلم مستقل و به عنوان مطالعه‌ای پداکوژیکی و مستمر در مورد زندگی یک خانواده متوسط آمریکایی در فاصله ۱۲ سال، فیلم جالب و منحصر بفردی بود اما به گمانم این ویژگی آنقدر اهمیت نداشت که فیلم تا این حد مورد توجه قرار بگیرد و این همه از آن تقدیر و تمجید شود. پیش از لینک لیتر، فیلمسازان دیگری از جمله مایکل آپتد، مستندساز انگلیسی هم ایده‌ای شبیه ایده لینک لیتر را در فیلم «هفت بعلاوه هفت» اجرا کرده بود. او در این فیلم، ۱۴ کودک هفت ساله را انتخاب کرد و روی آن‌ها مطالعه کرد و بعد از ۱۴ سال دوباره به سراغ آن‌ها را رفت و فیلم دیگری در مورد آن‌ها ساخت. حالا لینک لیتر، این رشد و تحول تدریجی شخصیت‌هایش را به طور پیوسته در یک فیلم تصویر کرده است که به عنوان یک تجربه سینمایی پرزحمت و خسته‌کننده، فی‌نفسه ارزشمند...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر