حبیب حسینی‌فردکنفرانس امنیتی مونیخ جزء همایش‌های نادری است که گرچه مصوبه‌ای ندارد، اما بحث‌ها و مذاکرات رسمی و غیررسمی در آن مبنای سمت‌گیری‌های امنیتی و ژئوپلتیک در جهان است. با تشدید بی‌ثباتی‌ها در جهان، اهمیت کنفرانس مونیخ هم افزایش یافته است.همه ساله در ماه فوریه، همایشی در مونیخ برگزار می‌شود که شماری از کارشناسان، نظریه‌پردازان و دست‌اندرکاران امور امنیتی و دفاعی در آن به سخنرانی و تبادل‌نظر می‌پردازند. در این همایش که به “کنفرانس امنیتی مونیخ” معروف شده مدیران و صاحبان صنایع تسلیحاتی معروف جهان، وزریران دفاع و امور خارجه، و همچنین نمایندگانی از کمیسیون‌های امنیتی و دفاعی مجالس شماری از کشورها نیز حضور دارند.کنفرانس مونیخ را به لحاظ نقش و کارکرد می‌توان کم و بیش شبیه به اجلاس “داووس” دانست. در حالی که اجلاس سالانه “داووس” در سوییس، کانون بحث و طرح نظر کارشناسان، مسئولان و دست‌اندرکاران اقتصاد جهان درباره روندها و گرایش‌های این رشته است، کنفرانس مونیخ محلی است برای مباحثه درباره چالش‌ها و تهدیدات امنیتی و دفاعی، و ارائه آخرین دیدگاه‌ها و طرح‌های راهبردی مختلف درباره نحوه رویارویی با این چالش‌ها و تهدیدات.شرکت‌کنندگان در این کنفرانس، هم مقام‌های ارشد دولت‌ها هستند، هم کارشناسان امنیتی و نظامی و هم مدیران شرکت‌های تسلیحاتی.گسترش دامنه موضوعات و حاضرانپیشینه کنفرانس مونیخ به سال ۱۹۶۲ برمی‌گردد. در این سال، یکی از افسران آلمانی به نام “اوالد فون کلایست” که در اواخر زمامداری هیتلر در کودتای نافرجام علیه او شرکت داشت، مبتکر گردهمایی مونیخ شد تا محملی باشد برای بحث و دیالوگ درباره مناسبات امنیتی و نظامی دو سوی اقیانوس.تا فروپاشی اتحاد شوروی، موضوعات گردهمایی‌های مونیخ عمدتا به مسائل امنیتی و دفاعی دوران جنگ سرد مربوط می‌شد و تنها نمایندگان، مسئولان و صاحب‌نظران کشورهای غربی (عضو ناتو و اتحادیه اروپا) اجازه شرکت در آن را داشتند. در همین کنفرانس بود که برای اولین بار بحث بمب نوترونی به میان آمد و استراتژی ضربت اول در رویارویی اتمی دو بلوک مورد تبادل نظر قرار گرفت.بررسی چند و چون راهبردهای امنیتی و دفاعی ناتو در قبال شوروی نیز یکی از مباحث دائمی کنفرانس در سی سال اولیه حیات آن بود. سال ۱۹۹۱، رایزنی درباره جوانب جنگ علیه عراق به خاطر اشغال کویت، بخش عمده‌ای از...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر