مهران مصطفوی*روزهای آخر مذاکرات بین ایران و ۵+۱ پیشِ رو است و بسیاری در انتظار نتیجه مذاکرات هستهای بین ایران و کشورهای ۱+۵ هستند، مذاکراتی که چندین سال بطول انجامیده است و از دو سال پیش بدنبال تماس مخفیانه آقای خامنهای با دستگاه اوباما در عمان و سپس به ریاست جمهوری رسیدن آقای روحانی وارد مرحلهای مهم شده است که سرانجام به امضای تفاهمنامهای در ژنو منجر شد. اصل مهمی در این تفاهمنامه قید شده بود که کار توافق جامع تحت عنوان “برنامه جامع اقدام مشترک” را مشکل میکرد زیرا طبق این اصل یا بر سر همه مسائل توافق وجود دارد یا توافقی وجود نخواهد داشت. از اینرو حتی در این روزهای باقیمانده هنوز معلوم نیست که توافق جامع صورت خواهد گرفت یا نه؛ به قول خانم شرمن: “اگر روی ۹۸ درصد موارد هم توافق شده باشد تا زمانی که ۲ درصد باقی مانده حل نشود روی هیچ چیز توافق وجود نخواهد داشت (۱)”. اکنون بناست دوباره در همان کشور عمان جایی که مذاکرات مخفیانه آغاز شده بود، در روزهای نهم و دهم ماه نوامبر مذاکراتی بین آقای ظریف با خانم اشتون و آقای جان کری صورت گیرد.موارد مهم موضوع بحث از این قرار هستند:۱ ـ میزان غنی سازی اورانیوم و ذخیره اورانیوم غنی شده در ایران۲ ـ تغییر طرح راکتور آب سنگین اراک۳ ـ رسیدگی به فعالیتهای احتمالا نظامی ایران۴ ـ زمان و ترتیب برداشته شدن تحریمهابا توجه به نوشتهها و گفتهها اختلاف اساسی روی مسئله اول است. حکومت ایران اصرار بر داشتن ۱۰۰۰۰ سانتریفوژ و ادامه غنی سازی با این تعداد سانتریفوژ دارد و البته قول داده است که اورانیوم غنی شده را فورا به اکسید اورانیوم تبدیل کند. اما آمریکا میگوید یا تعداد سانتریفوژها باید کم شود و به حدود زیر ۳۰۰۰ عدد برسد یا اگر بیشتر باشد باید اورانیوم غنی شده به خارج از کشور از جمله روسیه انتقال یابد.بارها نوشته و توضیح دادهام که واقعا برای ایران داشتن ۳۰۰۰ یا ۱۰۰۰۰ سانتریفوژ تاثیری ندارد زیرا تکنولوژی این سانتریفوژها متعلق به ۵۰ سال پیش است و بازده عملی آنها ۱۵ برابر کمتر از سانتریفوژهایی است که اکنون به کار برده میشوند و برای رآکتوری مانند رآکتور...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر